ჩემი ლექსი "არ გისურვებ"

 *** არ გისურვებ ***

ერთ დროს დედას შენს აკვანთან 

ბნელი ღამე უთევია.

გზარდა შვილი, უხარია...
მისი გრძნობა უთქმელია.
დღეს შენ ზიხარ, 
ღამეს ათევ,
შვილს კიარა უთევ ფიქრებს.
უთევ დარდებს,
უთევ ნაღველს,
უკვე დღეა, უთენია.
ყოველ ღამე როცა წვები,
როცა გინდა დაიძინო...
თვალზე ცრემლი მოგადგება
და გინდება რომ იტირო...
ცრემლი წამწამს დაეკიდა,
გული ფიქრებს გაეკიდა.
გაგახსენდა რომ "გეკიდა"
გაგახსენდა რომ გეტკინა.
ცრემლმა ლოყა გადიარა
და ბაგეებს ჩაეჭიდა,
შენ დაფიქრდი ეს რა გჭირდა
და ცხოვრება რატომ გსჯიდა.
გაიელვა ეტაპებმა:
პირველად რომ გითხრეს გრძნობა, 

პირველად რომ მოგატყუეს 
და დაკარგე ყველას ნდობა.
ის პირველი დახმარება,
დღეს რომ იქცა წიხლის ჭერად.
ის პირველი დამარცხება
რაც არ ვარგა აქ სათქმელად.
გარბიხარ და დრო გეწევა,
გრძნობაც თავიდან გეწვევა.
კვლავ პრობლემები გექმნება
და სავსე ფიალა გექცევა.
ნახე თავზე ცა გემხობა.
მარტო ხარ და ეგ გეტყობა.
მეგობარი კი გყავს მაგრამ
ჩაიკეტე, ვერ გემხრობა.
დაღამდება, ცრემლებს ყლაპავ,
გეღვიძება "სველლოყებას"
შველას ითხოვ არავისგან
კვლავ ტირიხარ "არაფრისგან"
გათენდება,ცრემლს შეიშრობ
და დღის ცხოვრებას შეიშნობ.
წახვალ, ივლი მომღიმარი,
დარდს და ტკივილს არ შეიტყობ.
ხალხს გონია გიხარია
და კარგი გაქვს "დიხანია"
გაიღიმებ?_ გიხარია.
თუ ღიღინებ_მაშ ცხოვრება გიხარია.
სხვამ რა იცის შენ რა გილხინს.
რომ ამ ღიმილს ნიღბად ხმარობ.
სხვამ რა იცის რომ ამ ღიღინს
დარდის დასამალად ხმარობ.
ვაღიარებ შენს ნიჭს კარგო.
მესმის გტკივა შენ ეს ღამე,
იმ სამყაროს იხმობ ახლაც,
თუმცა არ გსურს რომ დაგკარგონ....
დედამ ის დრო გაიხსენა
ღამე რომ გირწევდა აკვანს,
ახლა გაყინული წევხარ
და უსველებ მას შავ კაბას.

თ. წითაძე