ვეღარ ვხედავ მათ ჩვეულ ეშხს... ჩვეულ კამკამს...
თითქოს დაღლილან... სევდა და ცრემლი შეჩვევიათ...
ვხედავ მათ და გული სევდით მევსება...ვგრძნობ,ვაცნობიე
მუქ ფერთა კომბინაცია ისე შერწყმია მათ, რომ სიუცხოვეს განვიცდი მე თავად მათ მიმართ...
ვფიქრობ... თურმე დრო რა მაგარი რამ არის, როგორ უცებ შეუძლია ყველაფრის გარდაქმნა...წამიერია.
ახლა როცა მათ ვუმზერ რაღაცნაირი განცდა მეუფლება... არ ვიცი რა დავარქვა ამ განცდას...
როცა გენაკება რაღაც, როცა გინდა რომ "ისეთი" იყოს და "ასეთია"...რაღცნაირად გული რომ გწყდება და თან რაღაცნაირად ძალიან სიღრმეში რომ გიხარია იმიტომ რომ აცნობიერებ როგორ გაზრდილხარ და როგორ იზრდები ყოველდღიურად...
მაგრამ ის მაინც გენატრება, გაკლია რადგან იცი რომ აღარ დაბრუნდება ის ბავშვობა, ის სიხარული, ის ხალისი, ის მოციმციმე, კამკამა თვალები მაშინ რომ იყო, ჯერ კიდევ გვიან ბავშვობაში... უდარდელი, პოზიტივით სავსე, ფერადი, ნათელი, მომნუსხველი, გულში ჩამწვდომი მზერით ...
მე მიყვარს და მინდა ის ასეთი ბავშვური...მაგრამ დრო?(
თუმცა მოხუცის თვალებიც ძალიან მიყვარს...თუ სწორ მზერას იპოვი მოხუცის თვალებში დამიჯერე ის მორალურად შეგავსებს და ცხოვრების სტიმულს მოგცემს...
ვიფიქროთ იმაზე რაც ასე ძალიან გვინდა და გვიყვარს...
გავუფრთხილდეთ ცხოვრებას, რადგან თვალები უსიტყვოდ ასახავენ მას...
პოზიტივი უპირველეს ყოვლისა))..
"ლამაზი თვალები" მინდა გისურვოთ.... ))) ♡
No comments:
Post a Comment